Zoals gezegd hadden we een nachtprogramma voor de boeg.. Om 23.45 uur werden we door een minivan opgepikt vanaf onze Homestay. Na een tocht van 3 uur moesten we het laatste stukje de berg op per Jeep verder de Penanjakan berg op.

De weg er naar toe was niet echt prettig te noemen.. Met een propvolle Jeep in het pikkedonker over erg smalle, steile vooral niet rechte wegen die in nogal slechte staat verkeerden.

Toen we eenmaal bovenaan de berg waren, waren we beslist niet de enige groep.. Het was passen en meten voor de chauffeur om zich tussen de honderden andere jeeps en scooters door te wringen. Vermoedelijk doet hij dit vaker, want het kon allemaal maar net maar hij manoeuvreerde er met een vlot tempo doorheen.

Hier konden we uitstappen en via een lange trap bereikten we de top van de berg waar we een super mooi uitzicht hadden op de Bromo vulkaan en andere bergen. Eerst kleurde de hemel heel mooi geel en hoe hoger de zon kwam deste meer kleuren er verschenen op het maanachtige landschap. Een hele bijzondere ervaring en zeker 1 van de hoogtepunten van onze reis!!

Na flink wat foto's gemaakt te hebben konden we de trap weer af en vervolgden we onze weg per Jeep. En dat was wel prettig want boven op de 2800 meter hoge berg was het rond de 2 °C…
We gingen nu bergafwaarts richting de vulkaan Bromo! Eenmaal beneden moesten we door een grote zandvlakte vol met kuilen en bulten. We vlogen de Jeep door want gordels om je op de stoel te houden waren er niet.. Stoelen kon je het niet noemen trouwens.. Gewoon 2 bankjes langs beide zijden zonder rugleuning.

Halverwege de grote open zandvlakte konden we uitstappen en konden we er voor kiezen om het laatste stuk naar de vulkaan te lopen (20 minuten) of per paard of motor te gaan.
Wij hebben voor de goedkoopste optie gekozen. Paarden en motoren schoten langs ons heen en zand stoof door de lucht. Goed uitkijken dus voor zover dat kon met zand in je ogen.

Toen we aankwamen bij de vulkaan moesten we een ellenlange strap op. Op naar de top van de actieve Bromo vulkaan! Op de traptreden lag een laag as van zeker 10cm, wat het meer op een bergbeklimming liet lijken. Heel langzaam konden we de trap betreden want we waren zeker niet de enigen, heel wat andere jeeps waren ons al voor namelijk.

Eindelijk boven aangekomen waren we echt verbaasd wat we zagen.. Een onwerkelijk groot, diep, rokend gat. Wij hadden nog nooit een vulkaan in het echt gezien en waren beide nogal onder de indruk van de grootte.

We konden over de rand van de krater lopen, wat best gevaarlijk is want er waren natuurlijk geen railingen. Maar het leverde onwijs gave plaatjes op!

Bromo staat bekend als een onvoorspelbare vulkaan. Hij heeft al een behoorlijk aantal uitbarstingen op zijn naam staan, waaronder in 2004 toen hij weer plotseling uitbarstte. Het omliggende landschap bestaat voornamelijk uit gestold lava. Dit zorgt voor een heel mooi contrast met de met planten en bomen begroeide omliggende bergen.

Na 2 uur moesten we weer terug bij de Jeep zijn voor volgende rit, namelijk naar de volgende vulkaan: Ijen!

Aangekomen op bijna het uiterste oostelijke gebied van Java werd ons een hotelkamer toegewezen voor de nacht. Voordat we er konden eten en slapen brachten we eerst nog een spontaan bezoek aan mega waterval Blawan. Dit is een waterval die ontstaat door een lek in de Ijen krater en resulteert in een super krachtige val van zwavelhoudend water. Het water is dan ook een beetje geel. Vlakbij de waterval konden we even genieten van de hotsprings van de actieve vulkaan. Daar waren we wel even aan toe!

We gingen weer terug naar het hotelcomplex waar we konden eten en vervolgens maar snel gingen slapen want het was inmiddels al 20.00 uur! Sesamstraat is net afgelopen dat weten we, maar wij hebben de hele nacht doorgehaald en moesten om 00.30 uur al weer aan het ontbijt zitten... Iets meer dan 3 uur slaap gehad dus in die 2 nachten.

We dachten dat een bezoek aan Bromo actief was.. Nou, dat was een lachertje vergeleken bij deze vulkaan.

Ijen (ie-djen) is namelijk een vulkaanketen waar iedere avontuurlijke en actieve reiziger van droomt.. Het schijnt dan ook een van de meest interessante vulkanen te zijn om te bezoeken.

Met 2250 meter hoogte is hij een stukje kleiner dan de omliggende reuzen Raung en Merapi, maar de 3 uur durende beklimming vereist wel de nodige conditie...

En dat in het pikkedonker! Want alleen in het donker is het hoogtepunt van deze vulkaan te zien, namelijk het natuurwonder genaamd Blue Fire. Dit blauwe vuur is gas van verbrand zwavel dat in aanraking komt met zuurstof. Zodra de zon opkomt, is het vuur niet meer zichtbaar, vandaar dat we midden in de nacht de tocht moesten beginnen.

De klim was best steil met hellingen tussen de 25 en 35 graden en was dus vrij intensief, vooral na weer een nacht amper slapen. Maar wat een avontuur!!!

Aan het topje van de Ijen vulkaan aangekomen konden we namelijk beginnen aan de afdaling in de krater (in het pikkedonker)!! We zetten ons masker op, want de zwaveldamp was al goed waarneembaar en zetten de afdaling in.

Dit is zeker niet voor iedereen weggelegd en levensgevaarlijk. Achteraf lazen we ook dat het officieel helemaal niet toegestaan is, maar wij en dagelijks honderden andere toeristen zetten de afdaling blijkbaar op eigen risico in.. (dat was niet zo fijn nieuws om te lezen).

1 kilometer naar beneden klauteren over rotsen en gladde, en met kiezels bezaaide ondergronden.

De geur van het zwavel nam steeds meer toe en we konden niet verder kijken dan onze zaklampen schenen. Maar goed ook want de diepte is best angstaanjagend kwamen we achteraf achter toen de zon er door kwam.

Eenmaal op de bodem van de vulkaan aangekomen konden we heel even snel het natuurwonder bezoeken. Wanneer de wind de zwaveldampen opzij blies zag je de felblauwe vlammen woekeren. Heel erg bijzonder!!

We moesten snel weer terug want zwavelgassen zijn met of zonder masker niet goed voor de mens.

We waren ook net op tijd want net toen we de eerste rotsen weer op waren geklommen kwamen de eerste zonnestralen al zichtbaar over de kraterrand.

We ontvluchtten de zwaveldampen en op een hogere en veiligere afstand konden we nu met daglicht zien waar we eigenlijk beland waren..

We bevonden ons in een enorm gat omringd met witte rotsen. Ook zagen we nu het super grote kratermeer. Knalblauw en een doorsnede van 1 kilometer. Dit is tevens het zuurste meer op aarde.

Aan de rand van het kratermeer hakken zwaveldragers (zonder masker) gestolde zwavel in stukken en dragen die in manden naar boven. Dagelijks dragen zij 60 tot 90 kilo op hun schouders naar boven naar de verzamelplaats. Per kilo krijgen ze 1000 Roepia (€0,057) en per dag lukt het ze om 2 keer op en neer te lopen. Dat betekent dat ze voor dit loeizware en extreem onveilige werk gemiddeld 150.000 Roepia (€8,50) per dag verdienen...

We klimmen weer terug naar boven. Hier zagen we nu wat we in het donker gemist hadden.. Een schitterend ver uitzicht over de Balizee, de stad Banyuwangi en omliggende vulkanen. Echt een moment om even bij stil te staan..

Ook het uitzicht over de krater was heel erg bijzonder te noemen. We konden er maar niet genoeg foto's van maken.

De afdaling was via dezelfde weg, alleen nu konden we genieten van de mooie vergezichten!

Beneden aangekomen vervolgenden we de reis naar het meest oostelijke puntje van Java: Ketapang!

Keta wat?

Ketapang... De opstapplaats voor de ferry naar Bali! Onze heerlijke afsluiter van onze rondreis door zuid-Oost Azië!